Το cajón (καχόν) είναι ένα κρουστό μουσικό όργανο. Μοιάζει με κενό κουτί και, πράγματι, cajón είναι η ισπανική λέξη για το κουτί, το καφάσι ή το συρτάρι. Οι πλευρές του είναι κατασκευασμένες από σκληρό ξύλο, εκτός από την μπροστινή επιφάνεια, που αποτελείται από ένα πιο λεπτό φύλο ξύλου (συνήθως κόντρα πλακέ). Στην πίσω πλευρά έχει μια τρύπα απ΄όπου διαχέεται ο ήχος. Όταν ο μουσικός χτυπά σε διαφορετικά σημεία την μπροστινή επιφάνεια –ή, αλλιώς, tapa ή head- παράγονται και διαφορετικοί ήχοι. Στο εσωτερικό έχει χορδές και μπορούν να προστεθούν επιπλέον χαρακτηριστικά, όπως κουδουνάκια, ανάλογα με το επιθυμητό ηχητικό αποτέλεσμα. Το cajón, λοιπόν, κατασκευάζεται εξ ολοκλήρου από ξύλο. Πρόκειται για ένα κρουστό μουσικό όργανο με πολλές ηχητικές δυνατότητες και είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικό και απαιτητικό στο παίξιμό του. Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών του αποτέλεσε για εμάς ιδανικό αντικείμενο μελέτης και κατασκευής, αφού μας επέτρεψε να συνδυάσουμε την επαγγελματική μας τεχνογνωσία και την ενασχόλησή μας με τη μουσική.
Τα CAJÓN POVVY είναι χειροποίητα και διατίθενται κατόπιν παραγγελίας και συνεννόησης με τον πελάτη.
Το cajón όπως το ξέρουμε είναι ο σύγχρονος απόγονος ενός πολύ απλού κρουστού, που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα τροποποιημένο καφάσι μεταφοράς εμπορευμάτων ή ένα κουτί κατασκευασμένο από μαδέρια ξύλου που προέρχονταν από κιβώτια μεταφοράς. Η επιλογή του ονόματός του αλλά και το σχήμα του δεν είναι τυχαία. Εμπνευστές του cajón ήταν οι σκλάβοι που μεταφέρονταν από την Αφρική στις ισπανικές αποικίες της αμερικανικής ηπείρου, και συγκεκριμένα στο Περού. Εξυπακούεται ότι οι κατακτητές-αποικιοκράτες απαγόρευαν στους σκλάβους να φέρουν μαζί τους προσωπικά αντικείμενα και τους απαγόρευαν, επίσης, να ψυχαγωγούνται χορεύοντας, παίζοντας μουσική και, γενικώς, να εξασκούν οποιοδήποτε παραδοσιακό τους έθιμο. Ενστικτωδώς οι Αφρικανοί σκλάβοι έπαιρναν τα κιβώτια μεταφοράς που περίσσευαν στα λιμάνια από τα καράβια και τα μετέτρεπαν σε αυτοσχέδια τύμπανα που επέτρεπαν την έκφραση οποιουδήποτε ρυθμού και, κυρίως, περνούσαν απαρατήρητα στους κατακτητές, αφού έμοιαζαν με σκαμνιά, κουτιά ή τραπέζια. Το cajón, λοιπόν, προέκυψε ως λύση ανάγκης την εποχή της σκλαβιάς. Παρ’ όλα αυτά, όταν η δουλεία καταργήθηκε, το cajón όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε ως μη έχον λόγο ύπαρξης, αλλά εξελίχθηκε στην κατασκευή του, εκτιμήθηκε από ένα ευρύτερο κοινό και έγινε γνωστό σε όλη τη Λατινική Αμερική. Αν ήταν η αφρικανική μουσική παράδοση σε συνδυασμό με την ισπανική καταπίεση που οδήγησαν στην ύπαρξη του cajón, τότε δεν ήταν άδικο όταν το 1977 ο Πάκο ντε Λουτσία το έφερε στην Ισπανία με σκοπό να εμπλουτίσει τον ρυθμό του φλαμένκο και με αποτέλεσμα να γίνει γνωστό σε όλον τον κόσμο. Από τότε το cajón αποτελεί αναπόσπαστο ρυθμικό μέρος της σύνθεσης του φλαμένκο και της ρούμπα και χρησιμοποιείται συχνά στα μπλουζ, την τζαζ, την ποπ, τη ροκ, την έθνικ και σε ακόμα πιο πειραματικές μουσικές. Μπορεί να ενσωματωθεί πλήρως σε οποιοδήποτε είδος μουσικής, από το πιο παραδοσιακό έως το πιο μοντέρνο.
